O maior telescopio para o descubrimento de vida

Tras cinco anos de obras e un investimento de 1.200 millóns de yuans (160 millóns de euros), este domingo entrou en funcionamento en China o maior telescopio do mundo. Con esta xigantesca estrutura de 500 metros de diámetro, formada por 4.450 paneis reflectores que ocuparían 30 campos de fútbol, os científicos chineses explorarán o espazo e buscarán vida extraterrestre.

Superando amplamente ao telescopio de Arecibo en Porto Rico, que ata agora era o maior do mundo cos seus 350 metros de diámetro, o autoritario réxime de Pequín dá un paso máis na súa ambiciosa carreira espacial. Denominado oficialmente FAST (siglas en inglés de Telescopio de Apertura Esférica de 500 Metros), o enxeño xa foi alcumado «Tianyan», que en mandarín significa «O ollo do ceo». Grazas á mellora da súa sensibilidade, que dobra á do observatorio de Arecibo e aumenta dez veces a súa velocidade de rastrexo, o novo radiotelescopio detectará púlsares no espazo e moléculas interestelares na súa procura de signos de comunicación alieníxena.

Estrellan unha sonda!!!!!

A sonda espacial internacional "Cassini", que orbita Saturno desde 2004, prepárase para o seu acto final, a súa desintegración na atmosfera do planeta dos aneis, tras unha misión de vinte anos infestada de descubrimentos asombrosos, entre eles a posibilidade de vida fóra da Terra. 

É precisamente esa posibilidade a que levou aos responsables da misión para precipitar o robot espacial contra a superficie de Saturno para evitar que a súa caída accidental nalgunha das súas lúas comprometese o desenvolvemento de vida incipiente. 

En concreto, o perigo é que caese sobre Encélado, a pequena lúa xeada de Saturno á que "Casinni" realizou un histórico achegamento en 2015 que permitiu determinar por primeira vez a existencia fóra da Terra de auga, enerxía química dispoñible e material orgánico, as condicións para o desenvolvemento da vida. 

Aínda que a sonda leva case vinte anos sucando o espazo exterior, os experimentos levados a cabo na Estación Espacial Internacional mostraron que os microbios poden sobrevivir durante anos a temperaturas extremas, á radicación e ao baleiro espacial, segundo explicaron os científicos da NASA. 

Vivimos dentro dun extraterrestre?

Segundo a extraordinaria hipótese de Caleb Scharf, astrofísico e director de astrobiología na Universidade de Columbia, Nova York (EE.UU.), se aínda non atopamos vida alieníxena é porque o universo, de feito, é un extraterrestre. Talvez o universo sexa o "cerebro" dunha raza alieníxena hiperavanzada, afirma nun artigo para a revista científica 'Nautilius'.

Neste sentido, o astrofísico expón a asombrosa idea de que unha especie alieníxena puidese chegar a ser tan avanzada que sería indistinguible da mesma física. "Talvez o noso universo é unha das novas formas na que algunha outra civilización transcribiu o seu mundo", sinala.

No seu artigo, Scharf recalca que só o cinco por cento do universo componse da materia que coñecemos e entendemos mentres que un 27 considérase "non visto" e misterioso. Así mesmo, o científico opina que a materia escura "podería conter unha verdadeira complexidade", e talvez sendo nela onde "toda a vida tecnoloxicamente avanzada termina ou onde a maioría da vida sempre estivo".

"Que mellor maneira de escapar dos desagradables caprichos das explosións de supernovas e dos raios gamma que a de adoptar unha forma inmune á radiación electromagnética?", pregúntase. Se unha civilización aprendeu a codificar sistemas vivos, "todo o que necesita facer é construír un sistema de transferencia de datos da materia normal á materia escura: unha impresora 3D de materia escura", indica.

234 señais extraterrestres

O estudo analizou os cambios na intensidade luminosa de 2,5 millóns de estrelas sobre a base de datos colleitados por Sloan Dixital Sky Survey, un proxecto de investigación do espazo realizado por un telescopio situado no observatorio Apache Point de Novo México (EEUU) que vén desenvolvéndose desde o ano 2000.

Os científicos observaron 234 sinais parpadeantes procedentes de diferentes estrelas. Tales "metamorfoses estelares" poden ser unha proba de que hai seres extraterrestres altamente desenvolvidos, capaces de cambiar conscientemente a luminosidade das estrelas dos sistemas que habitan co fin de enviar un sinal da súa existencia.
Con todo, aínda que os parpadeos estelares fosen verdadeiramente sinais alieníxenas, sería imposible responderlles de igual maneira, xa que os humanos aínda non alcanzaron ese nivel de desenvolvemento tecnolóxico.

Anteriormente, o famoso astrofísico británico Stephen Hawking alertou dos perigos de tentar comunicarse cunha hipotética intelixencia extraterrestre.

Organismos que se alimentan de raios cósmicos

Segundo Dimitra Atri, este constante fluxo de radiación podería ser aproveitado por algún tipo de forma de vida alieníxena, pero só en planetas con atmosferas máis tenues e con campos magnéticos débiles, posto que ambos os escudos frean os raios cósmicos. Así, a importancia destes raios sería maior en satélites e pequenos mundos como Plutón, a Lúa, Europa, Encélado e un número descoñecido doutros corpos máis aló do Sistema Solar.

Ademais, dado que este fluxo de enerxía é relativamente baixo, e non é comparable á radiación proveniente das estrelas, as formas de vida que alimentaría serían máis pequenas e simples, e ademais crecerían máis amodo.

Pero Atri non se limitou a lanzar a súa imaxinación ao cosmos. No canto diso, usou simulacións por computador para estimar cal sería o fluxo de enerxía dos raios cósmicos en varios mundos. E, tal como publicou en «Royal Society Interface», en teoría a enerxía resultante dentro do subsolo sería suficiente para alimentar a pequenas formas de vida. Por iso, na súa opinión, «non pode descartarse que existisen formas de vida así"

Océanos en satélites

A Administración Nacional da Aeronáutica e do Espazo (NASA, pola súa sigla en inglés) revelará importantes detalles sobre os océanos existentes en satélites e planetas do sistema solar.

A conferencia realizarase o xoves 13 de abril no Auditorio James Webb da NASA en Washington e ademais contará coa participación de expertos de todo Estados Unidos, quen mediante videoconferencia dirixiranse ao país a través da canle oficial da NASA e o seu sitio web.

Os anuncios teñen relación coa futura maneira de explorar os océanos máis aló da Terra en procura dalgún indicio de vida extraterrestre.

Aínda que a NASA non deu maiores detalles sobre o que se informará, presúmese que se revelará algún descubrimento das exploracións realizadas sobre as lúas de Saturno "Titán" ou "Encelado", as cales teñen auga en estado líquido.

"Estes novos descubrimentos axudarán a informar sobre a exploración futura do océano - incluíndo a próxima misión de Europa Clipper que se lanzará en 2020 - e a procura máis ampla da vida máis aló da Terra", di un comunicado da NASA.

Películas sobre o espacio

INTERESTELAR

LIFE

SUNSHINE

STAR WARS

STAR TREK

Vida a partir de silicio?

O carbono é a columna vertebral da bioloxía. A vida no noso planeta baséase nel e iso é seguramente por unha calidade do carbono: cada un dos seus átomos pode formar ligazóns con ata catro outros átomos simultaneamente. Isto permítelle formar longas cadeas de moléculas que serven de base para a vida, como as proteínas e o ADN.
Con todo, a ciencia (e tamén a ficción) especulou durante moito tempo que a vida extraterrestre podería ter unha base química completamente diferente á baseada no carbono. E unha das opcións é o silicio.
O carbono e o silicio son químicamente moi similares, xa que os átomos deste último elemento tamén poden formar ligazóns con ata outros catro átomos simultaneamente. Por outra banda, o silicio é un dos elementos máis comúns no universo. Por exemplo, o silicio representa case o 30 por cento da masa da cortiza terrestre, e é aproximadamente 150 veces máis abundante que o carbono na cortiza terrestre.

Encélado

A pequena lúa Encélado de Saturno ten os ingredientes necesarios para que haxa vida no seu océano interior, segundo novas observacións da misión Cassini que a NASA presentou onte en rolda de prensa.

Cassini xa descubrira, desde que empezou a explorar Saturno e as súas lúas hai doce anos, que Encélado ten auga líquida baixo a súa superficie e moléculas adecuadas para a química da vida. Pero faltaba o terceiro ingrediente, que se identificou agora: fontes de enerxía interna suficientes para sustentar un ecosistema.

O descubrimento, que se presenta esta semana na revista Science , confirma a Encélado como un dos principais candidatos do sistema solar a albergar vida extraterrestre. A vida en Encélado, se existe, sería comparable á que prolifera na Terra xunto ás fontes hidrotermales do fondo dos océanos. Sería un tipo de vida que non se alimenta da enerxía que vén do sol senón da enerxía que emana do interior do astro.

Cidades lunares

A idea de montar un base lunar non é nada nova, e nos últimos anos levamos vendo formulacións xa fose desde a NASA (a través da empresa NexGen) expondo a Lúa como antesala a viaxes ao Planeta Vermello. Pero poida que isto acabe sendo, ademais dun "satélite dormitorio", unha maneira de unir as carreiras espaciais chinesa e europea.

Segundo comunicaron representantes das axencias espaciais de ambas as rexións, os organismos estiveron reuníndose para falar dun posible proxecto conxunto de establecemento dunha base lunar. Foi Tian Yulong, secretario da axencia espacial chinesa, quen o revelou primeiro aos medios do seu país, e posteriormente Pal Hvistendahl, portavoz da ESA, confirmábao.

Cada vez máis cerca de encontrar vida extraterrestre

O profesor Thomas Zurbuchen, administrador asociado do Directorio de Misión Científica da sede da NASA en Washington, afirmou que falta moi para atopar vida alieníxena.

"Tendo en conta todas as actividades de procura de vida en moitas ciencias diferentes, estamos ao bordo dun dos descubrimentos máis profundos e nunca vistos antes", declarou Zurbuchen o pasado 25 de abril e destacou: "Hai dúas semanas a misión Cassini da NASA demostrou a presenza de hidróxeno na lúa Encelado de Saturno, mentres que o equipo do Hubble anunciou os resultados da segunda observación dos océanos de Europa, a lúa de Júpiter. Ambos os descubrimentos presentan o potencial da vida"

"E aínda que de momento non atopamos signos de vida definitivos noutros lugares, a nosa procura está a facer un progreso notable", expuxo Zurbuchen, que sinalou que o número de misións de astrobiología da NASA está en pleno crecemento.

"O Mars 2020, o noso próximo explorador, seguirá avanzando nesta procura mediante a investigación dunha rexión de Marte onde o ambiente antigo pode ser favorable para a vida microbiana. A misión tamén buscará signos de vida pasada e recollerá mostras que levará á Terra", destacou o profesor que traballa en conxunto con especialistas en bioloxía, xeoloxía, astronomía, ciencias planetarias e ciencias da Terra; entre outras.

Primeira protesta espacial

Un colectivo científico realizou a primeira protesta no espazo exterior, o que apuntou contra o presidente de Estados Unidos, Donald Trump.

Foi o mércores pasado, no aniversario do cosmonauta ruso Yuri Gagarin quen se converteu no primeiro humano no espazo hai 56 anos, cando a Rede da Axencia Espacial Autónoma (ASAN polas súas siglas en inglés e que xustamente coincide con NASA ao revés) lanzou un globo meteorolóxico a 90.000 pés de altura cunha mensaxe escrita nun formato Twitter, a rede social favorita do mandatario estadounidense.

LOOK AT THAT, YOU SON OF A BITCH (Mira iso, fillo de puta), dicía o cartel pegado ao globo.

Luces e extraños obxetos

A Axencia Espacial Europea (ESA) e a NASA publicaron un vídeo captado desde a Estación Espacial Internacional no que as cámaras captan algúns dos curiosos fenómenos que poden verse desde o espazo. Como ven desde arriba as auroras boreales? Que aspecto teñen as tormentas? As imaxes captadas polo astronauta Thomas Pesquet, da Expedición 51, móstrano.

Nalgunhas delas, construídas con varias fotografías tomadas por el moi rapidamente (unhas 25 imaxes por segundo de vídeo), pódese ver unha afastada tormenta repleta de lóstregos.

Dado que a estación espacial está a un 400 km de altitude e que viaxa a 28.000 quilómetros por hora, os astronautas non o teñen moi fácil para ver todas as tormentas. Desde a súa posición non poden ver as que están preto dos polos norte e sur, e ademais non permanecen moito intre sobre unha mesma zona.

No vídeo, uns obxectos atravesan rapidamente o ceo en liña recta. Segundo a ESA explicou a Space.com, estes son «probablemente satélites funcionais». O seu brillo prolóngase durante decenas de segundos, o que indica que son satélites intactos e non simples fragmentos de lixo espacial, que brillarían durante tempos moito máis breves.

Ademais, se fosen meteoros, non se verían a esas alturas, que roldan os 300 quilómetros, senón moito máis abaixo, a partir dos 110 quilómetros de altura, tal como explicou a ESA.

Ademais, as lentes de Pesquet recolleron tamén a beleza das auroras boreales. Estas prodúcense grazas ao choque de partículas procedentes do Sol contra a atmosfera e o campo magnético da Terra. Cando isto ocorre, os átomos de osíxeno e de nitróxeno reaccionan e liberan enerxía en forma de vistosas cores.

No futuro non podremos viaxar ao espacio

Corría o ano 1978, en plena resaca da carreira espacial, cando un empregado da NASA decatouse por primeira vez do problema. O astrofísico Donald Kessler estivera observando desde o Johnson Space Center de Houston os restos de satélites en órbita, á deriva, e os choques que se producían entre eles. Advertiu sobre o proceso, «unha reacción en cadea ao modo dunha bóla de neve», polo que os restos se ían multiplicando. Predixo o perigo, pero ninguén escoitou entón as súas advertencias. Convidado á conferencia espacial que a Axencia Espacial Europea (ESA) celebrou esta semana en Darmstadt e á que acudiron 400 expertos de todo o mundo, ninguén dubida xa da necesidade de facer fronte, canto antes, ao «efecto Kessler».

Non son só satélites en desuso, que se utilizaron para predicir o tempo, establecer comunicacións ou para espiar, senón tamén partes de foguetes e mesmo ferramentas que perderon os astronautas, pingas de combustible que se conxelaron, pintura que se descascarilla das sondas? incluso unha luva que se lle escapou ao astronauta Edward White en 1965. «Se chegase a impactar contra o traxe dun dos tripulantes da ISS faríao literalmente po», chancea Kessler. Pero sobre todo son partes de satélites que chocaron uns con outros e resultaron destruídos xerando á súa vez máis lixo, como os máis de 2000 fragmentos novos que se xeraron en febreiro de 2009 cando un satélite militar ruso chocou cun americano sobre Siberia.

Todos estes restos orbitan a Terra de forma descontrolada e suman uns 166.000 millóns de desfeitos de diámetro superior a un milímetro e menor dun centímetro. Uns 750.000 teñen entre un e 10 centímetros de diámetro. Outros 21.000 son moito máis grandes, entre unha pelota de tenis e unha de baloncesto. Aínda que a maioría son apenas do tamaño dun gran de arroz, non hai que subestimarlos, porque o problema non é cuán grande sexan senón a velocidade á que se desprazan, que fai que un obxecto como unha simple porca dun centímetro sexa capaz, ao chocar contra unha nave a 40.000 quilómetros por hora, de liberar unha forza equivalente á explosión dunha granada de man.

Petróleo espacial

Oriente Medio ten un enorme impacto na enerxía aquí na Terra. Un analista pensa que algunhas potencias rexionais poden aproveitar ese papel para desenvolver recursos naturais no espazo.

Países como os Emiratos Árabes Unidos e Arabia Saudita están a desenvolver programas espaciais e invisten en novas iniciativas de produtos primarios do espazo, dixo Tom James, socio da firma consultora de enerxía Navitas Resources. Facelo podería darlles unha base na creación de reservas extraterrestres de auga -unha sustancia que probablemente alimentará as viaxes espaciais- e outros recursos que poderían utilizarse para a produción no espazo.

"A auga é o novo petróleo do espazo", dixo James en Singapura. "O investimento de Oriente Medio no espazo está a crecer en tanto a rexión esfórzase por pasar dunha economía baseada no petróleo a unha baseada no coñecemento".

Os satélites de prospección poden construírse por decenas de millóns de dólares cada un e unha nave espacial de colleita de asteroides podería custar 2.600 millóns de dólares, en liña coas operacións mineiras na Terra, dixeron analistas de Goldman Sachs, entre eles Noah Poponak, nunha nota de análise do 4 de abril. A maioría dos recursos procesaríase ​​e utilizaría no espazo, aínda que podería ser conveniente enviar algúns produtos á Terra, por exemplo o platino, segundo James e Goldman.

"A minería espacial está aínda moi lonxe da viabilidade comercial, pero ten o potencial de facilitar aínda máis o acceso ao espazo", escribiu Poponak. "A auga e os metais do grupo do platino que abundan nos asteroides son moi importantes desde o punto de vista tecnolóxico e económico".

Retirase o home que pasou máis tempo no espacio

O ruso Guennadi Padalka, o astronauta con máis tempo no espazo exterior con 878 días, anunciou a súa decisión de retirarse, informou o Centro de Preparación de Cosmonautas (CPC).

?Vinme obrigado. Canseime de vaguear. Non hai perspectivas de voar. Traballo para min no centro (de preparación de cosmonautas) tampouco hai?, manifestou Padalka, claramente decepcionado, á axencia TASS.

Padalka, de 58 anos de idade, asegurou que estaba disposto a participar nunha sexta misión á Estación Espacial Internacional (EEI) e chegar aos mil días no espazo, pero vía que non tiña opcións.

"É unha pena. Sempre me causa tristeza cando un home preparado, experimentado e motivado cunha longa carreira abandona as filas" de cosmonautas, comentou Serguéi Krikaliov, director do programa de pilotos da axencia espacial rusa, Roscosmos.

Precisamente, Padalka superou o 29 de xuño de 2015 o récord que ostentaba Krikaliov con 803 días no espazo ao elevalo a 878 días durante a súa quinta misión na plataforma orbital.

Reproducción en gravidade 0

Científicos chineses han comezando un experimento pioneiro que busca determinar se é viable a reprodución humana no ambiente sen gravidade do espazo.

Por primeira vez, un equipo científico realizará un experimento que inducirá a diferenciación de células nai embrionarias humanas en células germinales no interior da primeira nave espacial de carga de China, a Tianzhou-1, lanzada a semana pasada.

O experimento busca estudar os efectos da contorna espacial na reprodución, empezando polo estudo da microgravedad en células nai e germinales, segundo explica o director da investigación, Kehkooi Kee, profesor da Universidade de Tsinghua.

Kee detalla que este test sen precedentes estudará o desenvolvemento e maduración das células germinales nesta contorna de microgravedad e o potencial de desenvolvemento das células nai embrionarias.

Espérase que o estudo proporcione a base teórica e o apoio técnico para resolver os posibles problemas que a contorna espacial cause na reprodución humana, tal e como engade o profesor. "O experimento é importante porque é o primeiro paso cara á comprensión directa da reprodución humana durante a exploración espacial", indica.

Os expertos cren que na contorna espacial coñecida a microgravedad, as radiacións e os campos magnéticos poderían ter un gran impacto na reprodución. De entre estes factores, considérase que a microgravedad podería ser o máis problemático.