A norirlandesa Jocelyn Bell Burnell só pretendía escribir unha tese doutoral en radioastronomía, un campo científico que nos anos 60 do século pasado prometía revelacións inéditas á ciencia. Pero cando o seu rudimentario telescopio da Universidade de Cambridge comezou a operar en 1967, apareceu algo inesperado: un sinal que pulsaba cun ritmo periódico de algo máis dun segundo.
O supervisor de Bell Burnell, Antony Hewish, pretendía estudar os cuásares, un tipo de obxecto astronómico descuberto poucos anos antes e que nun principio se tomou por un sinal alieníxena. Aquela anécdota debeu facer sospeitar a Bell Burnell e Hewish; pero o certo é que, descartada a posibilidade de interferencias terrestres, ambos os científicos empezaron a considerar seriamente que descubriran unha radiobaliza alieníxena.
Bell Burnell e Hewish publicaron as súas observacións en 1968 na revista Nature. E aínda que por entón aínda non estaba moi clara a natureza da fonte, a súa orixe resultou ser 100% natural. O que ambos os investigadores bautizaran case de broma como LGM-1 (de Little Green Men, Hombrecitos Verdes) era en realidade unha estrela de neutróns, o primeiro púlsar, chamado entón CP 1919 e despois rebautizado como PSR B1919+21.
No hay comentarios:
Publicar un comentario