viernes, 28 de abril de 2017

O maior telescopio para o descubrimento de vida

Tras cinco anos de obras e un investimento de 1.200 millóns de yuans (160 millóns de euros), este domingo entrou en funcionamento en China o maior telescopio do mundo. Con esta xigantesca estrutura de 500 metros de diámetro, formada por 4.450 paneis reflectores que ocuparían 30 campos de fútbol, os científicos chineses explorarán o espazo e buscarán vida extraterrestre.

Superando amplamente ao telescopio de Arecibo en Porto Rico, que ata agora era o maior do mundo cos seus 350 metros de diámetro, o autoritario réxime de Pequín dá un paso máis na súa ambiciosa carreira espacial. Denominado oficialmente FAST (siglas en inglés de Telescopio de Apertura Esférica de 500 Metros), o enxeño xa foi alcumado «Tianyan», que en mandarín significa «O ollo do ceo». Grazas á mellora da súa sensibilidade, que dobra á do observatorio de Arecibo e aumenta dez veces a súa velocidade de rastrexo, o novo radiotelescopio detectará púlsares no espazo e moléculas interestelares na súa procura de signos de comunicación alieníxena.
Resultado de imagen de telescopio mas grande del mundo

Estrellan unha sonda!!!!!

A sonda espacial internacional "Cassini", que orbita Saturno desde 2004, prepárase para o seu acto final, a súa desintegración na atmosfera do planeta dos aneis, tras unha misión de vinte anos infestada de descubrimentos asombrosos, entre eles a posibilidade de vida fóra da Terra. 

É precisamente esa posibilidade a que levou aos responsables da misión para precipitar o robot espacial contra a superficie de Saturno para evitar que a súa caída accidental nalgunha das súas lúas comprometese o desenvolvemento de vida incipiente. 

En concreto, o perigo é que caese sobre Encélado, a pequena lúa xeada de Saturno á que "Casinni" realizou un histórico achegamento en 2015 que permitiu determinar por primeira vez a existencia fóra da Terra de auga, enerxía química dispoñible e material orgánico, as condicións para o desenvolvemento da vida. 

Aínda que a sonda leva case vinte anos sucando o espazo exterior, os experimentos levados a cabo na Estación Espacial Internacional mostraron que os microbios poden sobrevivir durante anos a temperaturas extremas, á radicación e ao baleiro espacial, segundo explicaron os científicos da NASA. 


Resultado de imagen de sonda cassini

Vivimos dentro dun extraterrestre?

Segundo a extraordinaria hipótese de Caleb Scharf, astrofísico e director de astrobiología na Universidade de Columbia, Nova York (EE.UU.), se aínda non atopamos vida alieníxena é porque o universo, de feito, é un extraterrestre. Talvez o universo sexa o "cerebro" dunha raza alieníxena hiperavanzada, afirma nun artigo para a revista científica 'Nautilius'.

Neste sentido, o astrofísico expón a asombrosa idea de que unha especie alieníxena puidese chegar a ser tan avanzada que sería indistinguible da mesma física. "Talvez o noso universo é unha das novas formas na que algunha outra civilización transcribiu o seu mundo", sinala.

No seu artigo, Scharf recalca que só o cinco por cento do universo componse da materia que coñecemos e entendemos mentres que un 27 considérase "non visto" e misterioso. Así mesmo, o científico opina que a materia escura "podería conter unha verdadeira complexidade", e talvez sendo nela onde "toda a vida tecnoloxicamente avanzada termina ou onde a maioría da vida sempre estivo".

"Que mellor maneira de escapar dos desagradables caprichos das explosións de supernovas e dos raios gamma que a de adoptar unha forma inmune á radiación electromagnética?", pregúntase. Se unha civilización aprendeu a codificar sistemas vivos, "todo o que necesita facer é construír un sistema de transferencia de datos da materia normal á materia escura: unha impresora 3D de materia escura", indica.

234 señais extraterrestres

O estudo analizou os cambios na intensidade luminosa de 2,5 millóns de estrelas sobre a base de datos colleitados por Sloan Dixital Sky Survey, un proxecto de investigación do espazo realizado por un telescopio situado no observatorio Apache Point de Novo México (EEUU) que vén desenvolvéndose desde o ano 2000.

Os científicos observaron 234 sinais parpadeantes procedentes de diferentes estrelas. Tales "metamorfoses estelares" poden ser unha proba de que hai seres extraterrestres altamente desenvolvidos, capaces de cambiar conscientemente a luminosidade das estrelas dos sistemas que habitan co fin de enviar un sinal da súa existencia.
Con todo, aínda que os parpadeos estelares fosen verdadeiramente sinais alieníxenas, sería imposible responderlles de igual maneira, xa que os humanos aínda non alcanzaron ese nivel de desenvolvemento tecnolóxico.

Anteriormente, o famoso astrofísico británico Stephen Hawking alertou dos perigos de tentar comunicarse cunha hipotética intelixencia extraterrestre.

Resultado de imagen de señales extraterrestres

Organismos que se alimentan de raios cósmicos

Segundo Dimitra Atri, este constante fluxo de radiación podería ser aproveitado por algún tipo de forma de vida alieníxena, pero só en planetas con atmosferas máis tenues e con campos magnéticos débiles, posto que ambos os escudos frean os raios cósmicos. Así, a importancia destes raios sería maior en satélites e pequenos mundos como Plutón, a Lúa, Europa, Encélado e un número descoñecido doutros corpos máis aló do Sistema Solar.

Ademais, dado que este fluxo de enerxía é relativamente baixo, e non é comparable á radiación proveniente das estrelas, as formas de vida que alimentaría serían máis pequenas e simples, e ademais crecerían máis amodo.

Pero Atri non se limitou a lanzar a súa imaxinación ao cosmos. No canto diso, usou simulacións por computador para estimar cal sería o fluxo de enerxía dos raios cósmicos en varios mundos. E, tal como publicou en «Royal Society Interface», en teoría a enerxía resultante dentro do subsolo sería suficiente para alimentar a pequenas formas de vida. Por iso, na súa opinión, «non pode descartarse que existisen formas de vida así"

Océanos en satélites

A Administración Nacional da Aeronáutica e do Espazo (NASA, pola súa sigla en inglés) revelará importantes detalles sobre os océanos existentes en satélites e planetas do sistema solar.

A conferencia realizarase o xoves 13 de abril no Auditorio James Webb da NASA en Washington e ademais contará coa participación de expertos de todo Estados Unidos, quen mediante videoconferencia dirixiranse ao país a través da canle oficial da NASA e o seu sitio web.

Os anuncios teñen relación coa futura maneira de explorar os océanos máis aló da Terra en procura dalgún indicio de vida extraterrestre.

Aínda que a NASA non deu maiores detalles sobre o que se informará, presúmese que se revelará algún descubrimento das exploracións realizadas sobre as lúas de Saturno "Titán" ou "Encelado", as cales teñen auga en estado líquido.

"Estes novos descubrimentos axudarán a informar sobre a exploración futura do océano - incluíndo a próxima misión de Europa Clipper que se lanzará en 2020 - e a procura máis ampla da vida máis aló da Terra", di un comunicado da NASA.


Resultado de imagen de oceano

Películas sobre o espacio

INTERESTELAR
Resultado de imagen de interestelar


LIFE
Resultado de imagen


SUNSHINE
Resultado de imagen


STAR WARS
Resultado de imagen


STAR TREK
Resultado de imagen

Vida a partir de silicio?

O carbono é a columna vertebral da bioloxía. A vida no noso planeta baséase nel e iso é seguramente por unha calidade do carbono: cada un dos seus átomos pode formar ligazóns con ata catro outros átomos simultaneamente. Isto permítelle formar longas cadeas de moléculas que serven de base para a vida, como as proteínas e o ADN.
Con todo, a ciencia (e tamén a ficción) especulou durante moito tempo que a vida extraterrestre podería ter unha base química completamente diferente á baseada no carbono. E unha das opcións é o silicio.
O carbono e o silicio son químicamente moi similares, xa que os átomos deste último elemento tamén poden formar ligazóns con ata outros catro átomos simultaneamente. Por outra banda, o silicio é un dos elementos máis comúns no universo. Por exemplo, o silicio representa case o 30 por cento da masa da cortiza terrestre, e é aproximadamente 150 veces máis abundante que o carbono na cortiza terrestre.

Encélado

A pequena lúa Encélado de Saturno ten os ingredientes necesarios para que haxa vida no seu océano interior, segundo novas observacións da misión Cassini que a NASA presentou onte en rolda de prensa.

Cassini xa descubrira, desde que empezou a explorar Saturno e as súas lúas hai doce anos, que Encélado ten auga líquida baixo a súa superficie e moléculas adecuadas para a química da vida. Pero faltaba o terceiro ingrediente, que se identificou agora: fontes de enerxía interna suficientes para sustentar un ecosistema.

O descubrimento, que se presenta esta semana na revista Science , confirma a Encélado como un dos principais candidatos do sistema solar a albergar vida extraterrestre. A vida en Encélado, se existe, sería comparable á que prolifera na Terra xunto ás fontes hidrotermales do fondo dos océanos. Sería un tipo de vida que non se alimenta da enerxía que vén do sol senón da enerxía que emana do interior do astro.

Resultado de imagen de encelado

Cidades lunares

A idea de montar un base lunar non é nada nova, e nos últimos anos levamos vendo formulacións xa fose desde a NASA (a través da empresa NexGen) expondo a Lúa como antesala a viaxes ao Planeta Vermello. Pero poida que isto acabe sendo, ademais dun "satélite dormitorio", unha maneira de unir as carreiras espaciais chinesa e europea.

Segundo comunicaron representantes das axencias espaciais de ambas as rexións, os organismos estiveron reuníndose para falar dun posible proxecto conxunto de establecemento dunha base lunar. Foi Tian Yulong, secretario da axencia espacial chinesa, quen o revelou primeiro aos medios do seu país, e posteriormente Pal Hvistendahl, portavoz da ESA, confirmábao.

Resultado de imagen de cidades lunares

Cada vez máis cerca de encontrar vida extraterrestre

O profesor Thomas Zurbuchen, administrador asociado do Directorio de Misión Científica da sede da NASA en Washington, afirmou que falta moi para atopar vida alieníxena.

"Tendo en conta todas as actividades de procura de vida en moitas ciencias diferentes, estamos ao bordo dun dos descubrimentos máis profundos e nunca vistos antes", declarou Zurbuchen o pasado 25 de abril e destacou: "Hai dúas semanas a misión Cassini da NASA demostrou a presenza de hidróxeno na lúa Encelado de Saturno, mentres que o equipo do Hubble anunciou os resultados da segunda observación dos océanos de Europa, a lúa de Júpiter. Ambos os descubrimentos presentan o potencial da vida"

"E aínda que de momento non atopamos signos de vida definitivos noutros lugares, a nosa procura está a facer un progreso notable", expuxo Zurbuchen, que sinalou que o número de misións de astrobiología da NASA está en pleno crecemento.

"O Mars 2020, o noso próximo explorador, seguirá avanzando nesta procura mediante a investigación dunha rexión de Marte onde o ambiente antigo pode ser favorable para a vida microbiana. A misión tamén buscará signos de vida pasada e recollerá mostras que levará á Terra", destacou o profesor que traballa en conxunto con especialistas en bioloxía, xeoloxía, astronomía, ciencias planetarias e ciencias da Terra; entre outras.

Primeira protesta espacial

Un colectivo científico realizou a primeira protesta no espazo exterior, o que apuntou contra o presidente de Estados Unidos, Donald Trump.

Foi o mércores pasado, no aniversario do cosmonauta ruso Yuri Gagarin quen se converteu no primeiro humano no espazo hai 56 anos, cando a Rede da Axencia Espacial Autónoma (ASAN polas súas siglas en inglés e que xustamente coincide con NASA ao revés) lanzou un globo meteorolóxico a 90.000 pés de altura cunha mensaxe escrita nun formato Twitter, a rede social favorita do mandatario estadounidense.

LOOK AT THAT, YOU SON OF A BITCH (Mira iso, fillo de puta), dicía o cartel pegado ao globo.


Resultado de imagen de donald trump

Luces e extraños obxetos

A Axencia Espacial Europea (ESA) e a NASA publicaron un vídeo captado desde a Estación Espacial Internacional no que as cámaras captan algúns dos curiosos fenómenos que poden verse desde o espazo. Como ven desde arriba as auroras boreales? Que aspecto teñen as tormentas? As imaxes captadas polo astronauta Thomas Pesquet, da Expedición 51, móstrano.

Nalgunhas delas, construídas con varias fotografías tomadas por el moi rapidamente (unhas 25 imaxes por segundo de vídeo), pódese ver unha afastada tormenta repleta de lóstregos.

Dado que a estación espacial está a un 400 km de altitude e que viaxa a 28.000 quilómetros por hora, os astronautas non o teñen moi fácil para ver todas as tormentas. Desde a súa posición non poden ver as que están preto dos polos norte e sur, e ademais non permanecen moito intre sobre unha mesma zona.

No vídeo, uns obxectos atravesan rapidamente o ceo en liña recta. Segundo a ESA explicou a Space.com, estes son «probablemente satélites funcionais». O seu brillo prolóngase durante decenas de segundos, o que indica que son satélites intactos e non simples fragmentos de lixo espacial, que brillarían durante tempos moito máis breves.

Ademais, se fosen meteoros, non se verían a esas alturas, que roldan os 300 quilómetros, senón moito máis abaixo, a partir dos 110 quilómetros de altura, tal como explicou a ESA.

Ademais, as lentes de Pesquet recolleron tamén a beleza das auroras boreales. Estas prodúcense grazas ao choque de partículas procedentes do Sol contra a atmosfera e o campo magnético da Terra. Cando isto ocorre, os átomos de osíxeno e de nitróxeno reaccionan e liberan enerxía en forma de vistosas cores.

Resultado de imagen de luces en la atmosfera

martes, 25 de abril de 2017

No futuro non podremos viaxar ao espacio

Corría o ano 1978, en plena resaca da carreira espacial, cando un empregado da NASA decatouse por primeira vez do problema. O astrofísico Donald Kessler estivera observando desde o Johnson Space Center de Houston os restos de satélites en órbita, á deriva, e os choques que se producían entre eles. Advertiu sobre o proceso, «unha reacción en cadea ao modo dunha bóla de neve», polo que os restos se ían multiplicando. Predixo o perigo, pero ninguén escoitou entón as súas advertencias. Convidado á conferencia espacial que a Axencia Espacial Europea (ESA) celebrou esta semana en Darmstadt e á que acudiron 400 expertos de todo o mundo, ninguén dubida xa da necesidade de facer fronte, canto antes, ao «efecto Kessler».

Non son só satélites en desuso, que se utilizaron para predicir o tempo, establecer comunicacións ou para espiar, senón tamén partes de foguetes e mesmo ferramentas que perderon os astronautas, pingas de combustible que se conxelaron, pintura que se descascarilla das sondas? incluso unha luva que se lle escapou ao astronauta Edward White en 1965. «Se chegase a impactar contra o traxe dun dos tripulantes da ISS faríao literalmente po», chancea Kessler. Pero sobre todo son partes de satélites que chocaron uns con outros e resultaron destruídos xerando á súa vez máis lixo, como os máis de 2000 fragmentos novos que se xeraron en febreiro de 2009 cando un satélite militar ruso chocou cun americano sobre Siberia.

Todos estes restos orbitan a Terra de forma descontrolada e suman uns 166.000 millóns de desfeitos de diámetro superior a un milímetro e menor dun centímetro. Uns 750.000 teñen entre un e 10 centímetros de diámetro. Outros 21.000 son moito máis grandes, entre unha pelota de tenis e unha de baloncesto. Aínda que a maioría son apenas do tamaño dun gran de arroz, non hai que subestimarlos, porque o problema non é cuán grande sexan senón a velocidade á que se desprazan, que fai que un obxecto como unha simple porca dun centímetro sexa capaz, ao chocar contra unha nave a 40.000 quilómetros por hora, de liberar unha forza equivalente á explosión dunha granada de man.

En la órbita próxima a la Tierra hay unos 750.000 objetos de entre uno y 10 centímetros de diámetro

Petróleo espacial

Oriente Medio ten un enorme impacto na enerxía aquí na Terra. Un analista pensa que algunhas potencias rexionais poden aproveitar ese papel para desenvolver recursos naturais no espazo.

Países como os Emiratos Árabes Unidos e Arabia Saudita están a desenvolver programas espaciais e invisten en novas iniciativas de produtos primarios do espazo, dixo Tom James, socio da firma consultora de enerxía Navitas Resources. Facelo podería darlles unha base na creación de reservas extraterrestres de auga -unha sustancia que probablemente alimentará as viaxes espaciais- e outros recursos que poderían utilizarse para a produción no espazo.

"A auga é o novo petróleo do espazo", dixo James en Singapura. "O investimento de Oriente Medio no espazo está a crecer en tanto a rexión esfórzase por pasar dunha economía baseada no petróleo a unha baseada no coñecemento".

Os satélites de prospección poden construírse por decenas de millóns de dólares cada un e unha nave espacial de colleita de asteroides podería custar 2.600 millóns de dólares, en liña coas operacións mineiras na Terra, dixeron analistas de Goldman Sachs, entre eles Noah Poponak, nunha nota de análise do 4 de abril. A maioría dos recursos procesaríase ​​e utilizaría no espazo, aínda que podería ser conveniente enviar algúns produtos á Terra, por exemplo o platino, segundo James e Goldman.

"A minería espacial está aínda moi lonxe da viabilidade comercial, pero ten o potencial de facilitar aínda máis o acceso ao espazo", escribiu Poponak. "A auga e os metais do grupo do platino que abundan nos asteroides son moi importantes desde o punto de vista tecnolóxico e económico".
Resultado de imagen de petroleras

Retirase o home que pasou máis tempo no espacio

O ruso Guennadi Padalka, o astronauta con máis tempo no espazo exterior con 878 días, anunciou a súa decisión de retirarse, informou o Centro de Preparación de Cosmonautas (CPC).

?Vinme obrigado. Canseime de vaguear. Non hai perspectivas de voar. Traballo para min no centro (de preparación de cosmonautas) tampouco hai?, manifestou Padalka, claramente decepcionado, á axencia TASS.

Padalka, de 58 anos de idade, asegurou que estaba disposto a participar nunha sexta misión á Estación Espacial Internacional (EEI) e chegar aos mil días no espazo, pero vía que non tiña opcións.

"É unha pena. Sempre me causa tristeza cando un home preparado, experimentado e motivado cunha longa carreira abandona as filas" de cosmonautas, comentou Serguéi Krikaliov, director do programa de pilotos da axencia espacial rusa, Roscosmos.

Precisamente, Padalka superou o 29 de xuño de 2015 o récord que ostentaba Krikaliov con 803 días no espazo ao elevalo a 878 días durante a súa quinta misión na plataforma orbital.

NASA

Reproducción en gravidade 0

Científicos chineses han comezando un experimento pioneiro que busca determinar se é viable a reprodución humana no ambiente sen gravidade do espazo.

Por primeira vez, un equipo científico realizará un experimento que inducirá a diferenciación de células nai embrionarias humanas en células germinales no interior da primeira nave espacial de carga de China, a Tianzhou-1, lanzada a semana pasada.

O experimento busca estudar os efectos da contorna espacial na reprodución, empezando polo estudo da microgravedad en células nai e germinales, segundo explica o director da investigación, Kehkooi Kee, profesor da Universidade de Tsinghua.

Kee detalla que este test sen precedentes estudará o desenvolvemento e maduración das células germinales nesta contorna de microgravedad e o potencial de desenvolvemento das células nai embrionarias.

Espérase que o estudo proporcione a base teórica e o apoio técnico para resolver os posibles problemas que a contorna espacial cause na reprodución humana, tal e como engade o profesor. "O experimento é importante porque é o primeiro paso cara á comprensión directa da reprodución humana durante a exploración espacial", indica.

Os expertos cren que na contorna espacial coñecida a microgravedad, as radiacións e os campos magnéticos poderían ter un gran impacto na reprodución. De entre estes factores, considérase que a microgravedad podería ser o máis problemático.

Resultado de imagen de estacion espacial

domingo, 12 de febrero de 2017

Momia extraterrestre en Rusia

As autoridades locais rusas atoparían o cadáver preto da cidade de Kyshtym, na rexión de Chelyabinsk. O corpo estivera inicialmente en posesión de Tamara Vasilievna Prosvirina, unha campesiña anciá do pobo de Kaolinovy, quen foi declarada enferma mental e enviada a unha institución psiquiátrica.

Por que avaliaron así o seu estado? É que Prosvirina, impulsada por certas voces que oía no seu interior, atopara o pequeno "estranxeiro" vivo en agosto de 1996 nun cemiterio local ao que adoitaba frecuentar para honrar os seus mortos. Ela levou á súa casa á enferma criatura coma se fose un neno e chamouno Alióshenka (Alex).

A noticia de que Prosvirina adoptara un neno comezou a difundirse por todo o pobo de Kyshtym. E por iso mesmo, en tempos nos que o control policial ruso da KGB era moitísimo máis estrito que na actualidade, non tardou en decatarse. Foron varios axentes quen informou que Prosvirina padecía unha enfermidade mental. Iso potenciou que a anciá fose trasladada ata un hospital psiquiátrico á vez que ignoraban os seus súplicas sobre a existencia dun pequeno neno que necesitaba dos seus coidados.

Segundo fontes locais, o bebé de Prosvirina morreu aos poucos días de fame, dado que quen a levou ao nosocomio nin se decataron que había un ser nesa casa. Nenos non atoparon... O que resulta en principio sospeitoso. Pero de ser así, tería asidero a versión que indica que tras o falecemento do pequeno ser, un veciño, Vladimir Nurditov, ingresou ao domicilio de Prosvirina e levou o corpo xa sen vida diso.

Se foi un erro ou descoido dos axentes o non buscar ao neno, é toda unha probabilidade. Con todo, regresarían pronto ata a casa de Nurditov baixo a sospeita de que estaba a manter roubado cable eléctrico e sen esperalo (ou advertidos que el tiña o corpo), atoparon co cadáver alieníxena conservado.

Inmediatamente os axentes policiais enviaron o cadáver a expertos locais para que lle efectuasen a autopsia. En canto ao anuncio de que eventualmente o corpo non era humano e que ata hoxe en día segue sendo un misterio, pouco púidose saber. É que desapareceu despois de que foi enviado a Moscova para un estudo máis acabado. Quen descreen dos relatos militares rusos alegan un encubrimento por parte do Kremlin deses anos e que o servizo de seguridade do Estado roubou o corpo da morgue, onde se soen almacenar.

Resultado de imagen de momia extraterrestre rusa

Canto tardaremos en contantar con aliens?

Nos próximos dez anos saberemos se os planetas como a Terra máis próximos a nós albergan vida ou non?, asegura o doutoramento en física cuántica, cómico e presentador de televisión británico Ben Miller nunha entrevista con National Geographic.

Para Miller, o primeiro encontro entre humanos cunha forma de vida extraterrestre terá grandes implicacións relixiosas, políticas e sociais para a humanidade xa que, unha vez descubramos que existe vida noutros planetas hai que ter en conta que tamén existen outras formas de vida intelixente e civilizacións.

O lanzamento este ano do telescopio de sondaxe Transiting Exoplanet Survey Satellite (TESS) contribuirá a discernir se hai vida ou restos desta nalgún dos miles de millóns de planetas das estrelas máis próximas á Terra, buscando sinais nas súas atmosferas para atopar restos de osíxeno ou de auga líquida na súa superficie, como no recente descubrimento dun océano no planeta Próxima b, en orbita ao redor da estrela Próxima Centauri.

En canto á posibilidade de que recibamos unha mensaxe extraterrestre proveniente do espazo exterior e sobre como descifrar o seu contido, Ben Miller considera que non será un problema, aínda que será complicado traducilo.

Non teremos unha pedra de Rosetta cando recibamos a mensaxe alieníxena, polo que será unha dura tarefa traducilo. Pero hai moitas e intelixentes ideas para crear unha pedra de Rosetta con todo tipo de información, datos matemáticos, física, incluído Internet, para poder reflectir o mellor posible como é a nosa especie e sociedade e así atopar algo nesa información que os alieníxenas teñan en común connosco, explica.

Resultado de imagen de extraterrestres con humanos

Novo método para detectar vida extraterrestre!!!!!!

Un novo método para detectar vida noutros planetas foi descuberto por un grupo de investigadores da NASA.

Segundo o científicos leste faría máis sinxela esta tarefa e permitiría acelerar e mellorar a fiabilidade da sondaxe de formas de vida extraterrestre.

Trátase dunha proba química baseada no método coñecido como electroforesis capilar (EC) para analizar os aminoácidos- "bloques de construción" da proteínas.

Este método elaborado polo Laboratorio de Propulsión a Reacción (JPL, polas súas siglas en inglés) da NASA en California é 10,000 veces máis sensible que os procedementos xa existentes de detección de formas de vida, informa o portal desa división.

Para levar a cabo a análise, os investigadores combinaron unha mostra líquida cun reactivo líquido e logo aplicaron un feixe de láser á mestura, o que lles permitiu detectar moléculas que se movían a diferentes velocidades, en función de como reaccionan a campos eléctricos.


Resultado de imagen de extraterrestres

Afirman ver un ovni en Arxelia

Nun vídeo que foi gravado na costa de Arxelia e subido a YouTube pola canle Secureteam10, segundo o sitio Daily Mail, móstrase, de acordo cos que publicaron o mesmo, que unha nave espacial é a que leva auga desta zona. Mesmo, o vídeo ten unha locución que explica o que pasou nese momento e mostra a suposta nave.

Moitos que xa viron o vídeo din que é un fenómeno meteorolóxico, que era unha tromba e nada máis.

Xulgue vostede.




Viaxar a estrelas lonxanas en busca de vida

En abril do ano pasado o multimillonario Yuri Milner e o científico Stephen Hawking anunciaron o seu apoio á iniciativa «Breakthrough Starshot», un proxecto que ten como finalidade enviar naves espaciais ata as estrelas máis próximas ao Sol, o sistema Alfa Centauri. Xusto o lugar onde recentemente achouse a presenza dun exoplaneta de tamaño comparable ao da Terra e que podería ter auga en superficie.

Tal como anunciouse, o proxecto tratará de deseñar pequenas sondas espaciais capaces de viaxar ao vinte por cento da velocidade da luz, e que non necesiten centos de miles de anos para cubrir as distancias que separan á Terra de estrelas veciñas. Este mércores, investigadores do Instituto Max Planck para a Investigación do Sistema Solar, en Gotinga (Alemaña) presentaron en Astrophysical Journal Letters a súa solución para resolver un problema nada sinxelo: o de frear unha nave que viaxe a unha velocidade tan descomunal. A súa proposta pasa por despregar unha vela que free a nave coa radiación procedente das estrelas.

Os investigadores René Heller e Michael Hippke idearon unha forma de frear a unha nave que viaxa realmente rápido. Os seus cálculos, que non se materializaron de ningún xeito aínda, contemplan como se podería frear unha sonda espacial de menos de 100 gramos de peso que viaxase ao 4,6 por cento da velocidade da luz.

Esta solución é probablemente o primeiro paso para empezar a traballar nunha teoría, porque o certo é que está preto da ciencia ficción. A nave que eles concibiron apenas pesa 100 gramos pero desprega unha vela que mide 100.000 metros cadrados, o que equivale á área de 14 campos de fútbol. Aínda que unha sonda de exploración tería unha finalidade totalmente distinta ao laboratorio espacial que é a Estación Espacial Internacional, parece que a tecnoloxía ten que avanzar moito para conseguir chegar a esas cifras: este monstro de metal ten máis ou menos a mesma superficie que un campo de fútbol, e pesa unhas 421 toneladas.

Resultado de imagen de nave vela solar


Contactar ou non contactar?

Pero, queremos realmente sabela? Se os extraterrestres están aí fóra, serán exploradores amigables ou destrutores do noso mundo? Esta é unha cuestión seria que xa non se limita ao terreo da ciencia ficción, posto que un grupo crecente de astrónomos interesouse por ela, informa NBC.

Algúns investigadores avogan por emitir un sinal de faro a través da galaxia para dar a coñecer a outras civilizacións que 'estamos na casa' e ver se alguén nos virá a visitar. Outros argumentan que sería prudente gardar a Terra para nós .

O ton da discusión sobre a racionalidade de tales sinais lanzados ao vasto universo elévase notablemente grazas a Breakthrough Initiatives, unha organización filantrópica dedicada á comunicación interestelar que está financiada polo multimillonario ruso Yuri Milner.

O seu programa Breakthrough Message vai solicitar ideas de todo o mundo para redactar unha mensaxe aos extraterrestres e pescudar como envialo. Philip Lubin, da Universidade de California Santa Bárbara, por exemplo, publicou unha investigación que describe unha matriz de láser que podería transmitir un sinal a través do universo observable.
Con todo, o feito de que non houbese sinais aínda expón un enigma para os humanos. Nunha galaxia repleta de mundos, por que na Terra non hai un só visitante alieníxena? O silencio no medio da presenza de tantos planetas chámase o paradoxo de Fermi, nomeada en honra ao físico Enrico Fermi, quen foi o primeiro en preguntar: "Onde está todo o mundo?". Fíxoo en 1950.

Algúns científicos mundialmente coñecidos, especialmente Stephen Hawking, están convencidos de que mesmo se é posible contactar con civilizacións extraterrestres, non fai falta facelo na vida.

Outros astrónomos pensan que vale a pena correr o risco. Ademais, é demasiado tarde de todos os xeitos. Somos unha especie ruidosa, e as nosas mensaxes transmitíronse a través do cosmos desde o amencer da radio.

sábado, 11 de febrero de 2017

Veces que se creeu haber atopado vida extraterrestre: o misterio das Viking

Como no caso do sinal captado por Frank Drake, o caso das Viking foi tamén da primeira na fronte. O 20 de xullo de 1976, a misión da NASA Viking 1 lograba por fin conquistar o chan marciano cunha sonda plenamente operativa, seguida pola Viking 2 o 3 de setembro. Aqueles aparellos xemelgos foron ata agora os únicos enviados a Marte co propósito expreso de buscar vida. E no seu día pareceu que a atopaban.
As dúas sondas estaban equipadas con catro experimentos biolóxicos. Un deles, chamado Labeled Release (LR), engadía nutrientes a mostras de chan para medir unha posible liberación de CO2, un produto de refugallo do metabolismo celular. E o resultado foi positivo. Aínda que os datos publicáronse con extrema cautela, sementaron unha esperanza na comunidade científica sobre a posible existencia de microbios en Marte. Con todo, outros experimentos das Viking non corroboraron aquel resultado, para o que tampouco se achegou unha interpretación que satisfaga a todos. Hoxe a cuestión segue aberta.

Resultado de imagen de sondas viking

Veces que se creeu haber atopado vida extraterrestre: sinal WOW!

Se hai un sinal do espazo que ata agora resistiuse ás explicacións naturais, é a coñecida como sinal Wow!, da que o próximo 15 de agosto cumpriranse 40 anos. Recolleuse nun radiotelescopio que xa non existe, o Big Ear da Universidade Estatal de Ohio (EEUU). Nunha época de intenso furor polos proxectos SETI, o astrónomo Jerry R. Ehman dedicaba parte do tempo libre que lle deixaba o seu traballo científico a repasar escóitalas do Big Ear en busca dun indicio de vida aí fóra.

Ao revisar os rexistros do 15 de agosto atopou algo anómalo, un sinal que se elevaba 30 veces sobre o ruído de fondo e que durou 72 segundos, o intervalo que o telescopio podía escoitar unha fonte concreta. Emocionado polo achado, Ehman marcou o sinal no rexistro da impresora e xunto a ela escribiu "Wow!". Pero o sinal nunca puido recuperarse: todos os intentos de volver localizala fracasaron.

Unha orixe terrestre estaba case descartado, e o sinal tampouco encaixa facilmente con ningún fenómeno natural coñecido. En 2016, dous investigadores propuxeron que o sinal podería corresponder a unha parella de cometas que aínda non se coñecían en 1977, pero a explicación non convence a todos. Pola súa banda, Ehman segue sostendo que a hipótese alieníxena é a máis probable. Corenta anos despois, o sinal Wow! aínda é un misterio sen resolver.

Resultado de imagen de señal seti

Veces que se creeu haber atopado vida: un pulso sospeitoso

A norirlandesa Jocelyn Bell Burnell só pretendía escribir unha tese doutoral en radioastronomía, un campo científico que nos anos 60 do século pasado prometía revelacións inéditas á ciencia. Pero cando o seu rudimentario telescopio da Universidade de Cambridge comezou a operar en 1967, apareceu algo inesperado: un sinal que pulsaba cun ritmo periódico de algo máis dun segundo.

O supervisor de Bell Burnell, Antony Hewish, pretendía estudar os cuásares, un tipo de obxecto astronómico descuberto poucos anos antes e que nun principio se tomou por un sinal alieníxena. Aquela anécdota debeu facer sospeitar a Bell Burnell e Hewish; pero o certo é que, descartada a posibilidade de interferencias terrestres, ambos os científicos empezaron a considerar seriamente que descubriran unha radiobaliza alieníxena.

Bell Burnell e Hewish publicaron as súas observacións en 1968 na revista Nature. E aínda que por entón aínda non estaba moi clara a natureza da fonte, a súa orixe resultou ser 100% natural. O que ambos os investigadores bautizaran case de broma como LGM-1 (de Little Green Men, Hombrecitos Verdes) era en realidade unha estrela de neutróns, o primeiro púlsar, chamado entón CP 1919 e despois rebautizado como PSR B1919+21.

Veces que se creeu haber atopado vida extraterrestre: a primeira sinal seti

Nos anos 50 do século pasado, algúns científicos comezaron a darlle voltas á idea de que talvez os alieníxenas estaban a nos enviar sinais a través do cosmos, pero non escoitabamos. Había que facelo: o 8 de abril de 1960, o astrónomo Frank Drake saltou da súa cama ás 3 dunha fría e brumosa mañá para rubir ao entón novo radiotelescopio Howard Tatel, situado nun recuncho remoto de Virginia Occidental (EEUU).

No centro de control daquela instalación, o Observatorio Nacional de Radioastronomía de Green Bank, comezou entón o que logo se designaría Procura de Intelixencia Extraterrestre (en inglés, SETI), escóitaa de posibles sinais de radio enviadas desde lugares afastados do cosmos. E aquel primeiro día, Drake e os seus colaboradores creron dar coa primeira na fronte. Ao dirixir a antena cara á estrela Epsilon Eridani, "wham!", lembraba Drake nun artigo publicado 19 anos despois. "De súpeto, o rexistrador empezou a saírse de escala. Escoitamos explosións de ruído que saían do altofalante oito veces por segundo".

"Podería ser tan fácil?", preguntábase Drake. Pero non o foi: finalmente aquela pista pioneira tiña unha orixe moito máis próxima. Despois de dez días de emoción, os astrónomos sacaron unha pequena antena de corno pola xanela e detectaron aquela mesmo sinal. Proviña dunha aeronave a gran altura, probablemente un avión espía estadounidense U-2 cuxa existencia só se coñecería ao mes seguinte.

Resultado de imagen de señal seti

Veces que se creeu haber atopado vida extraterrestre: fogonazos en Marte

Tal vez a primeira falsa alarma de vida alieníxena na historia da ciencia moderna tivo lugar o 2 de agosto de 1894. Aquel día, un breve artigo publicado na revista Nature baixo o título Unha estraña luz en Marte describía uns estraños resplandores marcianos no límite entre as zonas de luz e escuridade, observados polo astrónomo francés Stéphane Javelle. O artigo case daba por suposta a existencia de marcianos, suxerindo que estaban "a nos facer sinais".

Aquel misterio tivo unha curta vida. Na revista Publications of the Astronomical Society of the Pacific, o astrónomo Edward S. Holden, do Observatorio Lick de California (EEUU), apresurábase a aclarar que aquela anomalía era simplemente o brillo de rexións máis luminosas ou de elevacións do terreo que se estendían cara á zona de sombra adxacente.

Pero para entón, o artigo chegara a mans dun home de fértil imaxinación en cuxa mente germinó unha idea. E así, aquela falsa alarma foi a orixe dos marcianos máis famosos da ciencia ficción: catro anos despois, o biólogo e escritor británico Herbert George Wells publicaba A guerra dos mundos. Na novela, as luces de Javelle eran as explosións do canón que lanzaba as naves marcianas á conquista da Terra.

Resultado de imagen de fogonazos en marte

domingo, 11 de diciembre de 2016

¿Qué necesita un planeta para albergar vida?

Atopar as condicións apropiadas para a vida nun planeta ou asteroide non só resolverá como a especie humana pode colonizar outros planetas, nin se existe vida máis aló da atmosfera da terra. Ademais pode axudar a entender como se orixinou a vida na Terra, ou de forma máis apropiada porqué formouse a vida na Terra e non noutro planeta.
Os cálculos realizados están sempre baseados nas condicións da Terra para que se dea a vida. Partir desa premisa pode dar lugar a erros, posto que nada confirma que toda a vida do universo teña que seguir as mesmas pautas. Con todo, ao ser as únicas condicións para a vida que se coñecen resulta un punto de partida.
Existen primeiramente un conxunto de factores astrofísicos, como a distancia do planeta á súa estrela, a súa masa ou a súa rotación, que inflúen na existencia de vida. Se un planeta cumpre estes requirimentos dicimos que está na zona habitable do sistema. A zona habitable é unha área circular que rodea á estrela. Estes datos non comprenden unicamente aos existentes na Terra, senón que, por exemplo, a masa pode ser de entre 0,6 e 10 veces a da Terra.
Seguidamente o planeta ten que conter trazas dos elementos químicos básicos (nitróxeno, carbono, hidrogena, osíxeno e fosforo). Se un planeta atópase demasiado preto do sol os compostos gaseosos, osíxeno, nitróxeno, carbono e hidróxeno poderían volatilizar e desaparecer del.
A conxunción de ambas as categorías de requirimentos producirá unhas condicións xeolóxicas e climáticas que se consideran óptimas para que a vida desenvólvase, como a formación da atmosfera. Algúns compostos orgánicos, aminoácidos simples, acháronse en meteoritos chegados á terra.


Resultado de imagen de requisitos para que un planeta pueda albergar vida

sábado, 19 de noviembre de 2016

Los Illuminati

Los Illuminati no son ni más ni menos que la élite de la élite, la sociedad secreta más poderosa del mundo. Creada en el siglo XVIII, el grupo de los Illuminati (que significa “iluminados”, en referencia a la corriente de la Ilustración) va a cambiar la historia del mundo: en ese momento, consiguieron derribar las monarquías que impedían el progreso social e intelectual. A los Illuminati se les atribuye también la Revolución Francesa, pero no creo que esta secta persiga nobles causas: según ellos, la gente es ignorante y estúpida por naturaleza. Los Illuminati serían de hecho una élite ilustrada que usaría la democracia para llevar a cabo sus ideas.

Según los expertos de esta secta, los miembros de los Illuminati están en comunión con varios dioses egipcios que veneran en extrañas reuniones iniciáticas. No es sorprendente, por lo tanto, que su símbolo sea una pirámide con la parte superior (la élite) iluminada por la conciencia del ojo ciego y que mira a una base hecha de ladrillos idénticos (la población). Según los teóricos de la conspiración, la presencia de este dibujo en el símbolo de los Estados Unidos (el dólar) es una prueba innegable del dominio Illuminati en todo el mundo. Los opositores a la teoría explican a su vez el ojo situado en la parte superior de la pirámide se creó durante el Renacimiento, mucho antes de la creación de la sociedad secreta de los Illuminati. Otros símbolos son asignados a los Illuminati: puertas, pilares, arcos iris en el cielo, cuadros y circos tienen un significado especial a la luz de la doctrina de la sociedad secreta.

Se dice que estos iluminados estan en contacto con alienigenas y son controlados por los reptilianos de los que hablaremos mas adelante.

Tengo que reconocer que no soy partidario de esta teoría.


Resultado de imagen de illuminati

Alienígenas hace miles de años

Desde que el primer hombre caminó sobre la Tierra hace miles de años ha habido pruebas dejadas por las generaciones anteriores de que hemos sido visitados frecuentemente por OVNIS y Extraterrestres. Evidencia en forma de texto, fotografías y dibujos. Algunos en cuevas y rocas, pinturas, libros y escrituras, incluyendo la Biblia. 
Existe immumerables menciones de OVNIs y los "Extranjeros" en el arte y la literatura antigua. Lo que hace a estas pruebas tan contundentes es:

1) Encontramos estas menciones, con sorprendente consistencias, en todo el mundo antiguo - (en tiempos en que los grupos de humanos estaban aislados unos de otros)

2) En un tiempo cuando la humanidad incluso no había soñado con el vuelo propulsado, podemos ver muchas menciones de tal cosa en las civilizaciones antiguas en todos los continentes

3) Algunos de estos relatos antiguos asocian estos fenómenos con eventos religiosos y políticos. Que, es coherente con las opiniones de multitudes dentro de varios paradigmas religiosos durante miles de años que han entendido que los "caídos" han participado en corromper la religión e interfiriendo con la dirección de la humanidad durante milenios.

Solo hecha un vistazo a algunos de estos cuadros y creo que estarás de acuerdo, son una prueba sólida de lo que nuestros antepasados vieron, y a continuación dibujaron, a estos visitantes de algún lugar del universo. 

Resultado de imagen de alienigenas en la antiguedad